Tankar

No kjeme et innlegg der ej kjeme til å skrive ned en del tanka som he sorra rondt i haude dei siste dagane. Innlegge e mest for min egen del, for å kunne få lufta dei litt uten å måtte legge dei på andre som he nok å tenke på.

I går vart det holdt fakkeltog i Ørsta. Først hadde ikkje ej tenkt å fare, ej skulle jo egentlig vere på jobb då, men jo meir ej tenkte på det, jo meir lyst fekk ej. Ej sendte melding til alle medarbeiderane mine ej hadde nommere til i håp om at noken kunne tenke sej å ta over for mej. Til slutt fekk ej svar med ei som var villig til å arbeide for mej fram til klokka 21. Det vart ej veldig takknemlig for.

Det var veldig mange som hadde møtt opp utafor amfi i Ørsta for å vise si støtte og medfølelse for alt so he skjedd. Det var veldig godt og rørande å sjå kjente og ukjente gå saman med fakla og rose i hendene i et tog som det ikkje gjekk an å sjå enden på. Det vart sagt fine ord, og songe fine songar utan for kyrkja i Ørsta der det va so fullt at ikkje alle kom innanfor murane rundt kyrkjegården. Det e også fint å sjå mange kjente fjes frå klassa. Inne i kyrkja va det muligheit for å tenne lys, noke dei allerfleste hadde lyst til. Ditta va veldig fint, sjøl om det plaga mej at lyse ej tente velta overendes og slukna.

Versåsnill å kom heim..

Guro Vartdal Håvoll e ei av dei som fortsatt e sakna etter Utøya. For ein knapp måne sida vart bilde over tatt i ei lita feiring ho hadde heime med sej sjølv der ho ville dele å ha fyllt 18 år attme jentene i klassa. I heile dag he ej gått rundt og høyrt for mej latteren hinna. Ej håpa fortsatt at ho kjeme til å vere der første skuledag, men blir berre meir redd for kvar dag som går. Ej he gått i klasse me ne i to år, men føle desverre ikkje at ej kan kalle mej sjøl en av hinna nærmaste. Ej angra på å ikkje ha gått inn for å bli bedre kjent med hinne på den tida. Ho var alltid meir enn villig til å arrangere kveldar med jentene i klassa, og alle var inkluderte. Desverre kan ikkje ej seie det at ej sjølv va so veldig flink å inkludere hinne i gjengen ej hang med. Ej forstod mej ikkje heilt på henne. Ho hadde en anna tankegang enn mej sjøl, ho var engasjert (veldig engasjert!), men i ting ej desverre ikkje hadde så alt for mykje interessere for på det tidspunktet. Ho var spesiell på en eneståande måte. Men ej angra så utrulig mykje på at ej ikkje gjor meir ut av tida vår med hinne. Ej kan ikkje få mej sjøl til å tru at der e en sjans for at vi ikkje kjeme til å få sjå hinne igjen.

For kvar dag som går so stenge ej det som he skjedd meir og meir ute. Ej grine ikkje, for ej vil ikkje akseptere det. Ej tillete ikkje mej sjøl å snakke so mykje om personlige tanka rundt det, eller rundt Guro, for ej veit det at viss ej først lete tårene strømme, so kjeme ikkje ej til å greie å stoppe dei. 

Ej e utrulig glad for at alle dei andre auf-erane som deltok på Utøya frå møre og romsdal skal vere i god behold, og ej håpa at dei finne en måte å bearbeidet det dei he vore med på slik at dei skal kunne finne en måte å legge det bak sej på. Ej e veldig lei mej for alle dei som he mysta noken dei kjente, og ej tenke på alle dei pårørande. Kor grusomt det heile e! 

22.07.11 kjeme nok seint til å gløymast, men ej håpa berre at dagen blir huska ved alle dei uskyldige menneska som vart utsett for dissa grusomme handlingane, og ikkje mannen som stod bak det. Navne has fortjena ikkje å bli huska. Sjølvbiografien has bryr ej mej fint lite om. Håpa berre at han fe so monge år i fengsel og isolasjon som mulig, og ej vil ikkje vere med på å gi han vilja si. Han he fått nok oppmerksomheit. Sjølv om gjerningsmannen viste sej å vere norsk, gjer ikkje det han en del av det norske samfunnet. Ej he ei brænnande flamme i bryste av stoltheit, medfølelse, kjærleik, håp og tru. Den e det resten av norges befolkning som he tent. Det e flott å sjå korleis alle står sammen om ditte. Ej he aldri før vore so stolt av å vere norsk.